Je staat nooit alleen

Het zijn bijzonder moeilijke tijden. Sinds meer dan een jaar hebben we allen te maken met een pandemie die nieuw voor ons was. We wisten niet wat we moesten doen om veilig en gezond te blijven. De mogelijkheid bestond erin dat je ziek werd, je naasten ziek, je geliefden ziek. Mensen begonnen te sterven thuis of in anonieme ziekenhuisbedden. Dit alles heeft een diepe impact op ons gelaten. Niet alleen hebben we geleerd om afstand, letterlijk maar helaas ook mentaal, te nemen. Onze handen te wassen tot treurens toe, in isolatie te gaan. We zagen onze familieleden niet of amper, omhelsden of kusten elkaar niet meer. Winkels werden gesloten, kappers, schoonheidssalons, scholen, bedrijven moesten thuiswerken mogelijk maken. Dit alles heeft erin gehakt bij velen. Ook en vooral bij de jongeren. Het mentaal welzijn van onze jongeren hebben we vaak genegeerd. Van de één op de andere dag thuisonderwijs volgen terwijl ze de drukte en chaos van een klaslokaal gewend waren is niet eenvoudig. Ze missen hun vrienden, hun klasgenoten, hun hobby's. De feestjes, het samenkomen met vrienden om te praten over hun leven en bekommernissen. Contact via de smartphone is niet toereikend. Wat jongeren echt nodig hebben dezer dagen is een luisterend oor. Er is niets mis met je slecht voelen, je niet helemaal goed voelen in je vel. Dat is menselijk. Er niets aan doen of aan willen doen als volwassene is pas erg. De cijfers liegen er niet om. Er zijn te veel jongeren die kampen met verdriet, angsten, gedachten en gevoelens die ze opkroppen. Wij ouderen moeten openstaan voor de bekommernissen van de jongeren. Wij moeten ze aanmoedigen om te praten, om hun gevoelens en gedachten te uiten. Als wij, volwassenen, ophouden met te doen alsof mentaal welzijn een taboe is dat in een verdomhoekje moet gestoken worden, dan zullen de jongeren ons volgen. Er is helemaal niets mis met het hardop uiten van je gedachten, angsten, gevoelens, ergernissen en eraan werken. Praat. Praat met anderen over wat jou dwarszit, wat je voelt. Ik weet uit ervaring - en dit sedert jaren - dat het zoeken van de juiste hulp wanneer deze nodig allesbehalve een schande is. Ik ben wie ik ben dankzij mijn vele louterende gesprekken met artsen, psychologen, therapeuten. Het lucht op om je problemen aan te kaarten en je gedachten en gevoelens te analyseren met iemand die ervoor bevoegd is om te luisteren. Die mensen hebben niet zomaar jaren gestudeerd om anderen te kunnen voorthelpen met hun problemen en bekommernissen. Jongeren moeten weten dat wij er voor hen staan, dag in dag uit, om hen te helpen indien nodig, om te luisteren wanneer het nodig is. Ze hoeven helemaal niets op te kroppen. Het doet letterlijk deugd om iets te vertellen aan iemand die je broer, je zus, je vader, je moeder, je vriend niet is. Een derde die er voor je staat in goede en kwade dagen en die jou helpt opstaan wanneer je valt. Want vallen doen we allemaal. Het is het opstaan dat soms moeite en kracht vergt. Maar die kracht zit in jou. Laat je niets wijsmaken. Jij bent geweldig en krachtig, je beschikt over het vermogen om te plooien en te breken en jezelf weer vast te lijmen. Als er iets is wat jou dwarszit, aarzel niet om iemand aan te spreken. Ja, je mag zelfs mij aanspreken. Te allen tijde. Want jij bent het waard en staat niet alleen. Wij komen hier samen door.

Heb je nood aan een gesprek praat erover. Je kan bij speak-out altijd terecht of we zoeken samen naar hulp bij specialisten.

Auteur: Naima Al Bdiouni