Mijn verhaal

Zou ik schrijven over de comments die naar men hoofd worden gegooid als ik langs een 'witte' café loop? Of over men buurman die me elke keer na roept als ik die op de gang tegen kom. Misschien moet ik wel schrijven over die ene keer dat ik gevolgd werd door iemand die maar bleef roepen: ''terug naar eigen land!''. Iets in mij zegt dat, dat niet het geen is wat mensen willen lezen. Het is zichtbaar, iedereen ziet en hoort het als het gebeurt. Nee, ik wil jullie meer vertellen over het geen dat ik micro racisme noem. Het na staren,de blikken, het gefluister, wanneer je genegeerd word of wanneer je weer eens zo een dubbel zinnige opmerking krijgt. Het geen dat men niet zo snel opmerkt maar mij toch elke keer steekt wanneer het gebeurt.

Het begint al bij mijn achternaam. Die heeft mijn vader veranderd toen die naar Nederland was verhuist. Hij wou het niet moeilijker maken voor zijn kinderen met zo een lange Arabische naam. Het is de naam die mijn opa en de gene voor hem droegen. Het is een naam die ik terug kan traceren in de boeken van mijn grootouders tot de tijd van de bouw van de Pyramides. Ja hoor, zo lang kan ik terug in mijn bloedlijn. Maar dat heeft hij achter zich gelaten. Hij was bang dat hij geen werk zou vinden met zijn naam. Hij was bang dat zijn kinderen niet de zelfde kansen zouden krijgen als de kinderen van een autochtoon. Dat was al de eerste geval van micro racisme. Niemand anders die de gevolgen er van ziet die we dragen. Maar mijn kinderen en die van hen zullen hun bloedlijn niet terug kunnen traceren zoals ik dat kon want die oh zo mooie Egyptische achternaam zal sterven bij mijn vader.

En dan maak ik het nog eens mee met mijn naam. Het is simpel en makkelijk uit te spreken en nog word die helemaal mishandeld in de monden van zij die geen moete willen doen. Mijn naam is mijn identiteit, waarom kan je me niet aanspreken met deze zoals het moet. Als het nog te lang was of moeilijk uit te spreken dan kon ik het begrijpen maar het bestaat maar uit vijf letters en twee lettergrepen. Ik zal het je smeken neem deze niet van mij af zoals bij mijn vader. Het heeft een betekenis weet je, mijn naam. Wanneer ik eens door moeilijke tijden ga, kijkt mijn moeder me aan en zegt ze: ''Je naam niet vergeten, we hebben je deze gegeven voor een reden.'' Na regen komt maneschijn, daar komt het vandaan. Dus a.u.b spreek deze uit zoals het staat want zo moeilijk is het niet

Ik ben nu al een stuk ouder. 20 jaar heb ik op deze aarde rondgelopen. Ik merk het meer weet je de micro racisme. Zeker nu ik aan de hogeschool studeer. Voor een beetje extra context ik doe een leerkrachtenopleiding sport en Engels. Maar het is geen lachertje dat kan ik je meegeven. De eerste keer dat ik de sporthal in liep met mijn hoofddoek werd ik na gestaard. Ik las het in hun ogen. Wat is dat en wat doet zij hier? Iemand kwam op me afgelopen en vroeg me of ik misschien wel verkeerd was. Ik keek hem op en neer en keek toen naar wat ik aan had. ''Nee hoor, ik ben er vrij zeker van dat ik juist ben waarom zou ik anders sport kleren aanhebben.'' Ik zag ongemak in zijn ogen maar verder heeft die me niks gevraagd. Het volgende gevalletje van micro racisme was toen we aan het rennen waren. Laat ik je zeggen het is meer dan 20graden buiten en iedereen zweet als een koe tegen het einde van de les. En de gene naast mij vroeg me: ''Heb je het niet warm met je hoofddoek?''

''Ja hoor zeer, heb jij het niet warm dan?'' Vroeg ik terwijl ik naar zijn rood hoofd keek. Waarom was ik de enige die zo een vraag moest ontvangen.

Ik gooide het van me af weet je. Dacht bij mezelf misschien wennen ze wel aan me als ze me vaak genoeg hebben gezien. Het jaar is nu bijna voorbij en nog elke keer dat ik die sporthal binnen loop voel ik hun blikken in men rug steken. Als ik tegen mijn school genoten zeg dat ik een sport richting doe kijken ze er allemaal van op. (niet omdat ik daar voor hun sta met een hemdje en hakken) Ze kijken dan naar mijn hoofddoek en zeggen. Wouw wat sterk van je. Maar ik hoor niet sterk te zijn. Ik hoor niet elke ochtend in mijn bed te zitten en alle moed zitten op te rapen voordat ik eruit stap. Ik hoef niet elke stap naar die sporthal zitten te tellen. Er horen geen what if vragen door mijn hoofd te razen als ik daar in stap. NEE! Dat hoort niet meer. Zo anders ben ik niet. Ik ben de 4de generatie in Nederland (woon momenteel in België) Ik hoor alles te kunnen doen dat anderen doen zonder na gestaard te worden of gefluister achter mij te laten. Ik hoor geen stereotypes af te breken en ik hoef al helemaal niet constant te maken krijgen met micro racisme. Want scheld mij uit in mijn gezicht en zeg me dat ik terug naar eigen land moet maar staar mij niet na voor een normale activiteit zoals een bachelor willen halen of een carrière willen opbouwen.

Dit is niet alleen mijn verhaal. Dit is die van zoveel andere. Die jongen die achteraan in de lokaal word gezet ook al heeft die zoveel potentieel. Dat meisje dat haar hoofddoek uit moet doen voor een job op kantoor. Hij die gestopt word door de politie voor een controle van de auto papieren en ook al word niemand anders tegengehouden. Het oversteken en de handtas wat steviger vastpakken als een groepje jongeren met een kleurtje langs lopen.

Zo zijn er ontelbare verhalen die generatie na generatie opnieuw voorbij gaan als een soort verhaal dat wordt verteld, wat mij zo bijblijft is dat deze verhalen van echte mensen zijn mensen die ondertussen misschien al overleden zijn? Mensen die met een trauma moeten leven, mensen die gebukt door het leven gaan. Is dit de wereld van verandering waar al die politici, experten het over hebben? Wel ik zie geen verschil, ik hoor enkel excuses van diegene die er iets aan kunnen doen en de wanhoop van die er onder lijden!

Auteur: Yosra Mahmoud

Is mijn rolstoel een last voor u?

Ik kreeg de vraag of ik ooit te maken heb gehad met discriminatie? Aangezien ik een rolstoelpatiënt ben heb ik hier al eens mee te maken gehad. Ja dat heb ik al eens meegemaakt. Ik wou met mijn ouders een huis huren, en de huisbaas wou dit niet aan ons verhuren omdat ik in een rolstoel zit. Mijn ervaring hieruit bleek dat dit echt oneerlijk was, ik kan nog steeds betalen hoor, mijn inkomen staat vast! Ben ik nu minder waard dan iemand die perfect te been is of omdat ik altijd een rolstoel bij mij nodig heb?

Dit was zo confronterend om te beseffen dat ik als een soort ballast gezien wordt, ook het feit dat mijn ouders nu moeite hebben met een woning te zoeken waar ik ook in pas. Tenslotte hadden we een mooie woning maar door mijn ongeluk en beperkingen kan ik niet in dit huis blijven. Dus mijn ouders en ik worden voor een tweede keer geconfronteerd. Alsof het niet erg genoeg is. Wanneer je eindelijk terug positief door het leven wilt gaan kom je dan zo'n domme mensen tegen. Ik noem het dom, omdat deze mensen niet beseffen dat het iedereen kan overkomen. 

Maar ik blijf positief voor mijn ouders, voor mijn zusje en voor mezelf. Ondanks de coma die ik heb door gemaakt en mijn beperkingen vandaag. Ik prijs me gelukkig dat ik nog een kans op leven heb gekregen!

Auteur: Enrico E.V.F.

Hoe lang nog...

...

Ik hoor het woord Racisme en mijn hart tikt een versnelling sneller. Mijn lichaam begint te tintelen en ik voel het bloed in mijn adders stromen "ik voel een boosheid opkomen!

Nog steeds roept dit woord negatieve emoties op. Na zoveel generatie is er nog steeds niet veel veranderd. In tegendeel de haat is zichtbaarder.

Als kleine meisje heb ik dikwijls de scheldtirade moeten horen dat ging van: bruine aap, chocopot, makak, ga terug naar uw land!

Gebukt liet ik ze doen en na een verloop van tijd wend ook dit soort gedrag want je omgeving doet niks en je denkt dan dat het normaal is.

Net als een kind dat slaag krijgt en denkt dat ze stout is geweest en het verdient heeft. Ook al gingen deze woorden niet altijd gepaard met fysiek geweld toch kwamen deze woorden aan als klappen in het gezicht.

Vandaag ben ik een moeder en gelukkig zijn mijn kinderen assertief genoeg en sterk om voor zichzelf op te komen. Want ze hebben van kleins af geleerd om verbaal terug te vechten en zich niet te laten doen. Want fysiek vechten haalt niks uit in tegendeel, want dan zijn die Marokkanen agressief, en wanneer we gekwetst zijn en verdrietig dan zijn wij labiel en vragen we enkele om aandacht. Mijn jongens waar ik zo trots op ben zeggen mij dikwijls mama maak u geen zorgen je hebt ons goed opgevoed en we staan sterk in onze schonen, dan besef ik dat de basis er ligt en mijn jongens het ver zullen schoppen ondanks de verwijten en de discriminatie die ze nog zullen tegenkomen. Een huis huren, een job zoeken, en nog zoveel meer.

Toch hoor ik van mijn twee jongens dat er in de klas of op de voetbal geroepen wordt, he jij daar met uw fake merk kleding heb jij mijn pen gestolen? Waarom fake zegt mij zoon terug mijn moeder werkt hard om haar kinderen alles te geven wat ze nodig hebben. Ik hoef uw spullen niet te stelen ik ben opgevoed en heb mijn waarde! Precies of elke gekleurde jongen of meisje potentieel daders zijn.

Wanneer ik destijds met mijn jongste in de buggy op de bus zat te wachten en van drie vrouwen hoorde, kijk hoe schattig die kleine met zijn krolletjes? De tweede dame reageert wacht maar als ze groot zijn? De derde antwoord ja idd wacht maar als ze groot zijn allemaal criminelen!

Op dat moment moet ik mezelf even bekomen van wat ik net hoorde. Dus mijn kind van anderhalf jaar is al een potentiele crimineel zijn toekomst is al bepaald door deze dames.

Waarom moeten wij onze kinderen wel 100 maal herinneren aan het feit dat ze kalm moet zijn in de buurt van politie, altijd met twee woorden moeten spreken. Wat eigenlijk vanzelfsprekend is maar toch uw moederhart die in een kramp schiet wanneer ze hoort dat er weer een jongen in elkaar is geslagen of on- terecht is meegenomen door de politie. Moeten wij ons nu veilig gaan voelen in deze maatschappij of moeten we onze kinderen nu ook met een kogelvrijvest de straat op sturen. Vertel het mij! Altijd dat stemmetje in je hoofd dat je gek maakt van angst, als je kinderen vandaag maar niet worden gepest, uitgesloten, heel thuis komen. Uiteindelijk vragen we niet veel enkel gezien te worden voor we echt zijn een individu en niet een object met een etiket op net een soort barcodes waar ze u op scannen hoe donker je bent, nationaliteit, van waar je komt, arm of rijk en als dat niet genoeg is dan blijf je toch een inwijkeling want één van hen een echte Antwerpenaar dat zal je nooit zijn. En nee ik ben niet pessimist dit zijn feiten. Want ik heb mij allang hier boven gezet, maar we moeten dit blijven benoemen. Voor al die moeders, meisjes, vaders, jongens die niet de moed hebben om hun stem te laten horen. Die de moed hebben opgegeven.

En zo kunnen we blijven doorgaan met verhalen, kinderen die gediscrimineerd worden op school, in de sport, de voetbal is daar geen uitzondering in.

Jonge kinderen die in hokjes worden gestoken als de B of C groep als je dan gaat kijken is de A groep enkel wit en erg genoeg voor die kinderen helemaal niet geschikt voor een A ploeg! Maar tja het zijn de kinderen van ouders binnen het bestuur of vriendjes van. Waarom moeten onze kinderen stressen om een diploma en kunnen ze die niet gewoon halen vanwege hun prestaties. Jonge meisjes die een hoofddoek dragen en daar elke dag de moed voor bijeen moeten rapen om weer niet nageroepen te worden of niet het middelpunt te zijn van spot in de klas. Waarom kunnen deze meisjes dames niet zijn wie ze willen zijn. Ik loop graag met mijn armen bloot in de zomer, stel je voor dat ik dit morgen niet meer kan dan zal ik mij daar niet bij neerleggen. Ook de blanke man zal dit niet niet tolereren want dan staat de wereld op zijn kop want dan neem je hun vrijheid weg. Is die zelfde vrijheid dan niet ook het recht van die meisjes die een hoofddoek willen opzetten? Wel deze dames die de hoofddoek dragen vinden hun vrijheid ook onder deze sluier. Waarom ziet men dit als onderdrukking, je kan niet een hele groep mensen bezien als onderdrukt. De minderheid die dat wel is daar moet men mee aan de slag, educatie is hier de sleutel. Net als bij andere bevolkingsgroepen er waarde zijn die thuis worden nageleefd en toegepast daar gaat men toch ook niet moeien en dingen beginnen verbieden. Ik ken gezinnen die thuis varkensvlees eten en de dochter of zoon zegt ik ben veganistisch en dat het door de ouders niet geaccepteerd wordt. Wat doen we daaraan? Elk gezin heeft haar waarde en normen en daar kan je niet zomaar in tussen komen. Je kan enkel ondersteunen als daar vraag naar is. Ik ben ook opgegroeid in een buurt waar iedereen praktisch met een hoofddoek rond liep en er is mij dikwijls voorgesteld om de hoofddoek te gaan dragen maar ik heb voor mezelf duidelijk uitgemaakt dat ik dat niet wil. Al zeker niet omdat iemand dat mij opdraagt. Dat is een stukje karakter dat je moet hebben net als vrouwen die geslagen worden dit komt in alle rassen en nationaliteiten voor. Daar ga je toch ook niet in hokjes beginnen verdelen. Pak het probleem aan waar het zich voordoet. En laat de rest met rust want er gaat zoveel talent verloren met dat verbod op de hoofddoek! Kansen om te studeren, om te werken, kennis die verder gebruikt kan worden maar verloren gaat. Hoog tijd dat deze beleidsmakers hun bril afzetten en toegeven dat het verbod niks heeft opgelost integendeel!

Met een campagne, een poster, speech gaan we dit echt niet oplossen. Mensen moeten gaan beseffen dat we elkaar allemaal nodig hebben. Kijk maar in deze pandemie heel de wereld ligt in coma. Iedereen is geraakt of betrokken op de ene of andere manier. Zoveel levens zijn verloren gegaan maar we hebben nog geen lessen getrokken! Is het niet door de mens die elkaar de duvel aandoet dan is het nu door een virus die niemand kan verslaan.

Auteur : Malika Zerkouni